“Euhm…
mag ik je misschien iets vragen?”, vroeg een vader op school, bij onze kennismaking voor een bespreking over het wandelkamp, waarvoor we allebei uitverkoren waren om mee te mogen. “Ben jij misschien een autodief?” Het is de grappigste vraag die ik heb gekregen, sinds ik weer begonnen ben met het testen van auto’s.
.
Uiteraard weten mijn vriendinnen allang dat ik elke week een andere kar onder mijn derrière heb. En toch kon ik nog maar net voorkomen dat de man van mijn vriendin de wegsleepdienst belde. “Welke idioot heeft die ‘die vette Toyota Camry’ op ons [privé -yp] parkeerterrein gezet?” foeterde hij. “Euhm, ik. Ik dacht namelijk dat ik wel privé genoeg was om hier te mogen parkeren….” Net op tijd. Scheelt me weer een wegsleepboete! Verontschuldigend grijnst J terug.
“Welke idioot heeft ‘die vette Toyota Camry’ op ons privéparkeerterrein gezet?”
Ook mijn buurtgenoten kijken met regelmaat verbaasd naar onze oprit. Ik zie ze denk: ‘alweer een nieuwe, of vergis ik mij en stond deze er vorige week ook?’ Grappig genoeg geeft ook de hele buurt commentaar. Daarbij blijkt ‘merkvastheid’ het grootste argument om een auto ‘mooi’ te vinden. En uiterlijk natuurlijk.
Na dat weekje wandelen in Zeeland, met veel te veel kilometers in de benenwagen en te weinig slaap om dat te compenseren bracht mijn lief me de volgende dag in een Peugeot 3008 naar de reünie van mijn lagere schoolklas. Twee uur rijden weg van mijn huis, als passagier, in de meeste relaxte auto, probeerde ik niet weg te dutten.
“En???… Wat doe jij nou?”
Na de standaard reünie opmerkingen als “Echt niks veranderd”-s kwamen de gebruikelijke: “en wat doe jij nou?”-s. Nou, ik ben een autodief. Dat vonden vooral de jongens uit de klas interessant. Er werd meteen gevraagd welke auto ik zou aanbevelen want iemand moest een nieuwe. “Euhm.., tsja”, begon ik – in mijn hoofd vechtend tegen de vermoeidheid: “Dat hangt van nogal wat zaken af, je portemonnee bijvoorbeeld, of waar hij voor moet dienen, hoeveel je rijdt, wat je belangrijk vindt: milieuvriendelijker of niet, en ga zo maar door…. Kijk ik rijd nu in de… euh (gaaaap)… Peugeot CLA 220…”.
Ik realiseerde me meteen welke fout ik had gemaakt, maar het had al geen zin meer om me te verweren met de opmerking dat ik de MERCEDES [!!!!] CLA 220 in de week ervoor reed. De boys hadden het toch niet kunnen horen, die lagen al krom van het lachen. Ach ja… gedegradeerd tot ‘Blonde’ Autodief… Drankje dan maar?
