The way we do business, create art, or drive our car,
it’s all an expression of our inner feelings.
De auto als spiegel van wat er zich in je innerlijk afspeelt
Onlangs deelde ik een video op Facebook en Instagram waarin ik vertel over mijn auto-ongeluk. Die ene klap waarin ik werd aangereden bepaalde vervolgens jarenlang hoe mijn leven er uit zag. Ik kon weinig, maar (of: als gevolg) durfde ik ook weinig.
Beperkt in mijn bewegingsvrijheid. En dat vrij letterlijk.
Een kind dat aan mijn arm trok, 10 minuten zwemmen, een uur in hobbelige auto, een wandeling door een bos. Het kon zomaar resulteren in een paar dagen terug in mijn bed. Praten was zwaar, ik kon me niet meer uitdrukken. Zei bijvoorbeeld tegen de kinderen: “Gooi je vieze luier maar in de koelkast”. En als ze dit dan braaf deden, ‘zag’ ik dat ik waarschijnlijk weer iets verkeerds had gezegd. Ik had in die kleine wereld ook steeds minder om over te vertellen. Ik werd dus stiller en stiller. Godzijdank trof ik een neuroloog die bevestigde dat dit allemaal verschijnselen waren van een flinke whiplash.
Stilstaan in een tunnel
Ik werd dus letterlijk steeds opnieuw teruggezet in de stilstand. En in de stilte. Het niet functioneren van mijn lijf en hoofd voelde als een gevangenis. Alsof ik met mijn auto in een donkere tunnel panne had en niet verder kon. Gelukkig is één van mijn levensmotto’s dat het leven zelf altijd in beweging blijft. Ik hield dus hoop dat dit niet het eindstation betekende. Mijn lijf niet onrepareerbaar total-loss was. Maar zwaar en donker was het wel.
Vanuit het niets naar “kunstenaar met een bio”
Ik was behoorlijk gefrustreerd, maar had weinig mogelijkheid hier uiting aan te geven. Op een dag barstte mijn innerlijke bom. Ik móest me kunnen uiten. Pakte een schildersdoek en begon te werken met kleur en vorm. Zonder eisen aan het eindresultaat. Dat vond ik nog het minst belangrijk. Was ook niet bezig met het oordeel van anderen. Ik begon gewoon met schilderen. En omdat ik niks interessants te melden had postte ik mijn werk op Facebook onder de nickname Hartelief Yvonne (waarom dat dan, is een ander verhaal). Dat werd opgepikt. Binnen de kortste keren exposeerde ik en werd ik opgenomen in een bestand van een kunstbemiddelaar. En dus was ik tot mijn verbazing in ene “kunstenaar” met een heuse bio.
Wat de hek is de overeenkomst tussen kunst maken en over auto’s schrijven?
Ik kan het je het beste laten zien door de tekst over ‘Hartelief Yvonne de kunstenaar’ te herschrijven naar een tekst over ‘Yvonne van Vrouw aan het Stuur’:
“Het werk van Vrouw aan het Stuur kenmerkt zich door een grote mate van herkenbaarheid en emotionele zeggingskracht. Gedichten, quotes, mooie zinnen of songteksten zijn vaak de inspiratie van waaruit Vrouw aan het Stuur haar website, Youtube en social bijdragen over auto’s opbouwt. Niet verwonderlijk gezien het feit dat Yvonne een sterk talige achtergrond heeft. In 2011 heeft ze haar jeugdliefde voor het beeld teruggevonden, nadat een auto-ongeluk haar dwong haar leven opnieuw en anders vorm te geven. Sinds begin 2020 zit Yvonne weer stevig aan het stuur van haar leven. Beeld en tekst gaan op Vrouw aan het Stuur hand in hand. Gericht op de innerlijke wereld. Herkenbaar, emotioneel, en metaforisch.”
Wie je bent, schijnt door in alles wat je doet
In het groot: je opleiding, je carrière, De doelgerichtheid, de afslagen die je neemt. Het netwerk dat je creëert. De dromen die je naleeft. De principes die voor jou belangrijk zijn. Maar ook in het kleine: Hoe je rijstijl is. Welke auto je kiest. Welke kleur. Of je je auto wekelijks wast en stofzuigt, of juist niet.
De auto als spiegel van je innerlijk, geldt niet alleen voor jezelf.
Rijd je wel eens mee in iemands auto. Let er maar eens op. Observeer de rijstijl. De status van de auto. Voel de state-of-mind tijdens het rijden, voel wat die rijstijl met jou als bijrijder doet. En vergelijk het met het beeld dat je al van diegene had. Verbaast het je? Leer je hem of haar echt anders kennen? Of zie je de overeenkomsten??? Zie je het niet? Geen probleem. Nergens betere gesprekken dan in de auto. Leer je alsnog iemand beter kennen…
Letterlijk en figuurlijk weer Vrouw aan het Stuur
Ben ik dan inmiddels weer ‘helemaal de oude’? (Het is een vraag die me vaak gesteld wordt.) Nee, zeker niet. Ik ben de opnieuw vernieuwde. In het socialfilmpje vertelde ik al hoe het komt dat ik nu wel weer durf te rijden. En dat de vrijheid die ik ervaar bij het rijden superbelangrijk voor me is. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen waarom ‘de auto als spiegel van je innerlijk’ zeker voor mij opgaat. Ik ben letterlijk weer ‘op gang’ gekomen. In beweging. En inmiddels ook weer in volle vaart. Letterlijk én figuurlijk weer een ‘Vrouw aan het Stuur’.
Lekker toeren, daar word je toch blij van?
(Foto: Kirsten van den Berg)
Jij en je auto… Meer dan ‘een ding’
Ik geef je graag een kijkje in mijn ‘spiegel’, maar ben ook hartstikke benieuwd naar jouw verhaal. Reageer hieronder, of lees het artikel: Jij en je auto… Meer dan ‘een ding’?
Meer contact?
Schrijf je dan in voor de VrouwaanhetStuur VIP mail, dan houden we contact.
