Flashback jaren 90. Ik studeerde in Amsterdam. Geld om een eigen auto te bezitten, had ik nog niet. Maar wel al liefde voor mooie auto’s.
Gelukkig woonde ik naast een garage die gespecialiceerd was in het oplappen van oude MG’s. Genoeg eye-candy om me aan te vergapen, dus.
Als kind zag ik mijn vader alle autonaslagwerken napluizen, op zoek naar de interessantste occasions. Die cijfers zeiden me niks, maar zijn fascinatie raakte me. Die fascinatie wakkerde ook mijn liefde voor auto rijden aan. Tijdens lange vakantieritten vond ik het heerlijk om in het midden te zitten. Het was weliswaar de vervelendste plek (krijg je als je de jongste bent) maar ik kon lekker meekijken en kletsen.
Rijden met mijn vader
Tijdens mijn studententijd bracht mijn vader me vaak op zondagavond vanuit de kop van Noord-Holland via de snelweg terug naar Amsterdam. Oh, wat genoten we daar allebei van. Een uurtje door de nacht sjeezen en ondertussen de beste gesprekken voeren. Heel soms reden we ook door de stad: “Hier rechtdoor”, zei ik dan. “Ja, lief, leuk, maar daar mag ik niet in.” Oh, oké. “Doe dan maar rechts, denk ik”. We belanden steevast achter een stilstaand vrachtwagentje dat ons vrolijk een kwartier ophield. Een ritje van 10 minuten op de fiets werd dus een headache van een uur in de auto. Het was me duidelijk dat Amsterdam niet bepaalt autovriendelijk was, maar met mijn vader in de auto kon me niks gebeuren.
Les van ‘Ome Cor’.
Bijna dertig, met inmiddels een baan buiten de stad en genoeg geld voor lessen en auto besloot ik dat het tijd werd. Ik werd door de autorijschool gekoppeld aan ‘Ome Cor’. Een oud mannetje met lekker plat Amsterdams accent. Hij probeerde me de ins en outs van het schakelen bij te brengen. “As je start: in se 1, bij 20 doorschakelen naar se 2, tussen 40 en 60 in se 3. En dan ook weer terug. Maar solang je rolt, blijf je in se 2.”
1000 vragen
Ik stelde duizend vragen, maar iets in mijn hoofd stoorde. Ome Cor werd ‘t gevraag zat: “Meissie, zet die kar hier maar effe neer, want so wordt ‘t niks. Gooi die klep maar effe open.” Op een winderige parkeerplaats wees hij me alles over het motorblok, de bobines, de aandrijfriem en de versnellingen. Hij tekende schema’s om de onzichtbare delen uit te leggen. En ik stelde opnieuw vooral vragen. “Ja meissie, ik dacht het al, jij moet het ding ‘snappen’ voordat je er mee kan rije. Je ben wel een uitdaging met je moeilijke vragen. Maar da’s ook wel es leuk, want niemand vraagt me ooit naar die kennis, en as ik niet oppas, ben ik het straks selluf nog vergeten”.
Wie in Amsterdam ken rijen
Na deze theoretische les ging het rijden echt stukken beter. Met mij 60+-urige werkweek was het vaak zoeken wanneer ik tijd kon vrijmaken. Soms was ik zó vermoeid dat het me moeite kostte om me te concentreren. “Geeft niks meissie, dit is de beste tijd om te lere rijen. Als je het goed ken as je zo kapot ben, heb je altijd wat ‘over’. En wie in Amsterdam ken rijen, ken overal rijden.”
ff niet oplette!
We hebben vooral veel gelachen. Zoals de keer dat we de tijd een beetje vergeten waren en hij me van de bestuurdersstoel wegjaagde. “Nou ff niet al te goed oplette, jij, want ik ga van alles doen wat niet mag.” Te hard, door rood, verboden in te rijden borden negerend… Ome Cor wist de ‘te laat’-schade moeiteloos te beperken, hoeveel hem dit gekost heeft laten we even in het midden.
Leren navigeren
Op de mannen die me leerden navigeren door het leven
Ome Cor en ik werden dikke vrienden. Hij zag ’t meteen wanneer er iets in mijn privé speelde, net als mijn vader overigens. Waar ik me bij iedereen groot kon houden, hoefden ome Cor of mijn vader maar te vragen wat er ‘in hemelsnaam’ met me aan de hand was en de tranen stroomden over mijn wangen. De moeilijkste problemen leken makkelijker te bespreken in de auto. Zo leerden ze me naast het navigeren door Amsterdam ook te navigeren door het leven.
Grenzeloos vertrouwen
Bij mijn laatste les had ome Cor stiekem een blokuur ingelast. Hij liet me naar Purmerend rijden, om thuis bij zijn vrouw een bakkie te halen. “Ik ken je toch niks meer leren, je ben me beste leerling ooit, maar ik moet je effe aan mijn vrouwtje laten sien, ik heb soveel over je verteld, se vertrouwt me niet meer.”
En ook van mijn vader kreeg ik complimenten. Hij reed niet heel graag met een ander mee, maar gaf mij vrijwillig zijn sleutels. “Hier, rij jij maar, jij rijdt tenminste lekker.” Een groter compliment had hij me niet kunnen maken.
Engeltjes op mijn schouder
Ome Cor, uit Purmerend. Meer weet ik niet van hem. Ik heb met deze informatie hem niet kunnen traceren en de kans is het grootst dat hij inmiddels is overleden. Net als mijn vader.
Twee mannnen, beiden met een grote liefde voor autorijden. En allebei keken ze dwars door me heen, met adviezen hoe ik door het leven kon navigeren. Goudeerlijk en recht voor zijn raap. Misschien hebben ze elkaar gevonden en kijken ze nu samen over mijn schouder mee. Ik neem ze in elk geval nog vaak in gedachten mee in de auto.
Lees ook de review van de MG ZS EV
Lees ook de review van de MG ZS EVBrief aan MG:
“Onze geschiedenis gaat lang terug. Of misschien kan ik beter zeggen mijn liefde voor jou. Toen ik net in Amsterdam woonde, viel ik hals over kop voor je mooie MG TD en TF modellen die in de MG garage naast mijn deur af en aan reden. De garage ging verloren, en het merk MG eigenlijk ook. Na je stoere start in 1924 als raceauto, werd je in de na-oorlogse jaren vooral bekend om je betaalbare sportwagens voor de openbare weg. Tot je in 1980 niet meer zelf kon produceren.”
