Wendy Roelofs is van beroep goudsmid en taxateur, gespecialiseerd in antieke juwelen en werkzaam als zelfstandige onder de naam Arqadia. De 2CV is al jaren haar grote autoliefde. Op een dag viel er een muntje, en zo onstond Tres Precieux Voiture. Wendy is de eerste gast in in de Vrouw aan het stuur Vodcast/Podcast.
Wendy: “Veel dingen in mijn leven hangen samen met mijn 2cv. Ik ga naar meetings, maak bijzondere reizen en uit deze liefde zijn de autosieraden ook voortgekomen. De sieraden en kennis van en over vooral antieke juwelen is ook een rode draad in mijn leven. Ik ben zo gelukkig dat de scheidslijn tussen werk en hobbies erg dun is.”
Liever luisteren als podcast? Klik dan hieronder:
“Mijn leven draait met Tres Precieux Voiture letterlijk om mijn auto, hobby en werk komen erin samen. Zoals 2cv rijders vaak op op een bumpersticker hebben staan, Ceci n’est pas une voiture, c’est un art du vivre. Dat is bij mij nu zeker van toepassing.”
De sieraden van Tres Precieux Voiture
Auto rijden is voor mij absoluut het gevoel van vrijheid.
“Als vrouw met een eigen auto voel ik me: tja, ik weet bijna niet meer hoe het is om geen auto te hebben. Maar in de periodes zonder mijn 2cv (meestal had ik dan een leenauto viavia) mist ik ‘m wel heel hard. Bij de garage merk ik dat ze mij ondertussen gelijk serieus nemen bij elke beschrijving van geluid of rammel.”
Grappigste Anekdote: De Turkse accu
Ik heb ooit eens met mijn eend met een kapotte accu gestaan. Uit ervaring wist ik dat het kon helpen om de eend ‘van de helling te gooien’. Daarmee had ik hem al vaker weer aan de praat gekregen. Deze keer wilde hij onderaan de helling nog niet starten. Dus naar de garage om de hoek gelopen met de vraag of ze mijn type accu hadden. De eigenaar, van Turkse afkomst bevestigde dat hij ‘m had en vroeg waar mijn auto stond. Ik wees om de hoek en hij stuurde een paar jongens mee, volgens mij zijn neefjes, om te helpen de auto naar de garage te duwen.
Turkse neefjes to-the-rescue
Ik mocht niet duwen van de jongens, moest in de auto gaan zitten en zij zorgden ervoor dat ik zo de garage in kon rijden. Er werd mij te verstaan gegeven dat ik zo in de auto zittend de motorkap moest ontgrendelen. Waarop ik uit de auto stapte en vooraan de auto onder de bumper de vergrendeling bediende. Dat vonden de jongens al vreemd. Onmiddellijk doken er minstens 4 neefjes onder de motorkap, want dit was wel een rare auto. Een van de heren merkte de aantekening op het schutbord op en vroeg of dat kilometerstand van het vervangen van de distributieriem was. Toen ik ze vertelde dat een eend geen distributieriem heeft werden hoofden geschud.
“Het gevoel zelf te kunnen sleutelen geeft vrijheid” – Wendy Roelofs
Vergis je nooit in een 2CV-Vrouw
Aan de hand van de het motorblok en de zichtbare onderdelen heb ik ze toen uitgelegd dat een 2cv-motor een rechtstreekse overbrenging van de krukas op de cilinders heeft en de monden gingen open. De accu werd vervangen, zelf mocht ik niets sleutelen of aandraaien, dat deden de heren voor mij. Bij de eerste startpoging hoorde ik dat de startmotor niet mee wilde draaien en vroeg daarom om een hamer. Er werd een iel hamertje tevoorschijn getoverd en op mijn aanwijzing een miniem tikje op de startmotor gegeven.
De vrouw met de hamer
Dat schoot natuurlijk niet op, dus ik ben in de kofferbak van Guv gedoken voor de fatsoenlijke hamer en heb de startmotor een flinke tik gegeven. De neefjes schrokken zichtbaar maar toen mijn eend daarna onmiddellijk startte werd er bewonderend gekeken. De motorkap mocht ik zelf dicht doen. Mijn vaste APK-eendengarage heeft zeker 6 jaar lang commentaar geleverd op mijn Turkse accu.
Wendy’s Autogeschiedenis in 4 vragen
- Eerste auto waar ik ooit in reed: dat was een Ford Sierra, waarin ik rijlessen kreeg van mijn ouders op een industrieterrein.
- Rijdt nu: nog steeds in mijn eerste eigen auto, een Citroën 2cv6 uit 1987.
- Droomauto: naast de 2cv zou een Citroën CX turbo of misschien zelfs een break mij wel wat lijken. Als ik die zou hebben dan: lijkt mij dat zweven over de weg weer zo heerlijk, hoewel ik niet niet of ik er genoeg in zou rijden..
De beste tip(s)
- als je zelf een 2cv zou willen kopen is: verdiep je in de techniek, volg een cursus om de auto tenminste in theorie te kunnen onderhouden en verwacht niet dat het rijden in een 2cv goedkoop is. (Dat is het trouwens wel als je het ouderhoud zoveel mogelijk zelf doet)
Wendy onderweg
Wendy Roelofs met haar 2CV met aanhanger op weg naar een event
Grootste irritatie/frustratie met autorijden/verkeer/…
is dat mensen schijnbaar zodra ze een eend in het vizier krijgen op de weg deze persé moeten inhalen, mijn uitdrukking daarvoor naar mijn eventuele bijrijder of hardop tegen mijn auto; het eendenjacht-seizoen is weer geopend.
Leukste roadtrip in NL:
rond Uithoorn op een mooie zonnige pinksterdag; dak open en voet van het gas en de choke open, op die manier kon ik heel rustig de auto laten rollen tussen de vele fietsers, het ultieme geluksgevoel.
Mooiste roadtrip ter wereld:
waren er heel veel, maar de uitschieters waren letterlijk de reis naar Gambia waarbij we door de uitlopers van de Sahara reden en de andere reis is precies het tegenover gestelde, want midden in de winter naar de Noordkaap. Beide reizen met een Citroën Acadiane. Over de avonturen op deze reizen waren ook weer eindeloos. Van de laatste reis zijn de video’s terug te zien op mijn youtube kanaal.
Meer zien, lezen of kijken?
Je kunt Wendy vinden via: Arqadia_juwelen op Instagram, Facebook en via Arqadia.nl wat betreft haar werk als taxateur en goudsmid.
De miniatuur auto’s en autosieraden zijn te vinden via, TresPrecieuxVoiture op Instagram , Facebook en Youtube
In de Tres Precieux Voiture shop kun je sieraden bestellen!!
Citroën maakt nog steeds indruk!
Lees mijn review over de Citroën Grand C4 Spacetourer:
“Zodra ik in de Citroën Grand C4 Spacetourer stap (wat een mond vol trouwens), merk ik dat ik direct voor de bijl ga. De panoramische voorruit en het dakraam van ruim 5 m2 overstelpen me met licht, lucht en vrijheid. Dit zijn voor mij de ultieme ingrediënten om echt volop te genieten van een autorit. Ik onderdruk een enthousiaste: “Joehoe”, omdat ik denk dat toch niemand het hoort. Mijn hart maakt echter jubelsprongetjes. De eerste 100 kilometer rijd ik met draaiende camera: ik ontdek van alles. Die Joehoeoeoeoe had ik er dus best uit kunnen gooien, want jij zou hem horen (volgende keer zal ik me niet inhouden)….”
